Ντόνα Λούνα

 Η Ντόνα Λούνα, μια ηλικιωμένη κυρία προσφάτως χηρεύσασα όπως δήλωνε, τις περισσότερες ώρες της ημέρας σύχναζε στο νεκροταφείο. Πήγαινε σε κηδείες αγνώστων, τους έκλαιγε, συλλυπούνταν τους συγγενείς, μέχρι και λουλούδια αγόραζε για τους πιο παραμελημένους τάφους, τους καθάριζε, "να μην μένουν παραπονεμένοι" όπως μονολογούσε. Για πολλές μέρες μάλιστα, δεν κατάφερνε να φτάσει στον τάφο του άντρα της ποτέ, γιατί στην πορεία μόλις εντόπιζε κάποιον χορταριασμένο, καταπιανόταν εκεί και μετά κάτι άλλο προέκυπτε, μια κηδεία, ένα μνημόσυνο και έτσι ξεχνιόταν μέχρι την επόμενη μέρα που κινούσε ξανά προς τον μακαρίτη. 
 Ένα πρωί μετά από πολλά τέτοια πρωινά, αποφάσισε να μην κοντοσταθεί πουθενά, σε κανέναν τάφο αγνώστου και να κινηθεί κατευθείαν προς τον αγαπημένο της. Όταν έφτασε στο σημείο όμως δεν τον έβλεπε πουθενά. Ξανακοίταξε γύρω της, προσπάθησε να προσανατολιστεί μα τίποτα. Ο τάφος του άντρα της ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ. Σκέφτηκε πως ίσως πέρασαν τα χρόνια και τον ξέθαψαν και δεν της είπε τίποτα ο γιος της να μην την στεναχωρήσει και ξεκίνησε αμέσως για το σπίτι να τον βρει και να τον ρωτήσει. Στην πύλη του νεκροταφείου όμως δεν μπορούσε να θυμηθεί πού είναι το σπίτι. Έστυβε το μυαλό της μα δεν μπορούσε να ανακαλέσει καμιά πληροφορία. Ήταν σαν να μην είχε σπίτι ποτέ στην ζωή της. Γύρισε πίσω στο νεκροταφείο αλαφιασμένη φωνάζοντας απεγνωσμένα τα ονόματα του άντρα και του γιου της στα στενάκια ανάμεσα στους τάφους, μέχρι που την άκουσε ο φύλακας από μακριά και της φώναξε να τον πλησιάσει. Την έβαλε να κάτσει σε μια καρέκλα κοντά στην πύλη και πήρε τηλέφωνο τον γιο της να έρθει να την πάρει στο σπίτι. 
 Ο σύζυγος της Ντόνα Λούνα είχε πεθάνει πριν 25 χρόνια, είχε θαφτεί στο νεκροταφείο της γενέτειρας του και όχι σε αυτό. Η Ντόνα Λούνα έπασχε από άνοια και κάθε τόσο που αποφάσιζε να μην χασομερήσει σε άλλους τάφους και να βρει αμέσως του καλού της, συνέβαινε αυτό που σας εξιστόρησα, διαφορετικά ο γιος ερχόταν προγραμματισμένα πιο αργά το μεσημέρι, όταν συνήθιζε να τελειώνει την επίσκεψη της.

                                                                                      Στέλιος Καραθεοδώρου